7 Cerita Fabel Bahasa Jawa Paling Banyak Dicari

DOWNLOAD BUKU GRATIS

Kumpulan Cerita Fabel Bahasa Jawa

Fabel adalah salah satu jenis cerita yang mengandung pelajaran moral yang dapat dipetik oleh pembacanya. Dalam bahasa Jawa, ada banyak sekali cerita fabel yang menceritakan tentang hewan-hewan dan kehidupan sehari-hari. Dalam tulisan ini, kami akan mengulas 10 cerita fabel bahasa Jawa yang paling banyak dicari oleh para pembaca. Dari cerita tentang Gajah Lan Semut hingga Kancil Dan Buaya, kami akan mengupas semua ceritanya secara singkat dan padat.

Siapkan diri Anda untuk menyimak kisah-kisah yang penuh pelajaran dan inspirasi dari cerita fabel bahasa Jawa. Dari cerita fabel yang mengajarkan tentang kebijakan, persahabatan, dan kejujuran hingga cerita fabel yang mengajarkan tentang kerja keras dan kecerdasan. Setiap cerita fabel bahasa Jawa yang akan kami sajikan memiliki makna yang mendalam dan akan menjadi pelajaran yang berharga bagi siapapun yang membacanya.

Dan berikut adalah Cerita Fabel Bahasa Jawa yang dibahas:

Cerita Fabel Bahasa Jawa Gajah Lan Semut

Srengenge dina iku sumunar banget. Koloni semut milih nginep ing omah. Dheweke pengin santai nalika ngrasakake pasokan panganan.
Dumadakan bumi krasa gonjang-ganjing. Koloni semut panik.
“Lindhu! Gempa!!” bengok-bengok kabeh semut. Padha metu saka susuhe ing lemah,
Nanging nalika padha metu, padha kaget. Pranyata, ing kono ana kawanan gajah sing lagi golek pangan.
ya wis! Iku dudu lindhu sadurunge, nanging tumindake gajah.
Weruh iku, pimpinan koloni semut duka. “Heh, Gajah. Metu saka kene! Iki wilayah kita!” sera ketua koloni semut.
“Ha ha ha! Apa sampeyan guyon, Semut Cilik? Alas iki duweke umum, mula sapa wae bisa teka mrene,” wangsulane kepala kawanan gajah.
“Nanging, kita manggon ing panggonan iki dhisik!” wangsulane pimpinan jajahan semut.
Nanging, kawanan gajah ora peduli. Dheweke nganggep semut mung kewan cilik. Kawanan gajah terus mangan. Malah ora mangu-mangu ngrusak omah koloni semut. Akibaté, koloni semut kudu mlayu kanthi sirah supaya ora diidak-idak gajah.
Ing wayah sore, sawise gajah lunga, koloni semut bali menyang omahe. Padha kumpul.
“Iki ora bisa diidini. Yen terus kaya mangkene, bisa uga ana kawanan gajah sing ngrebut panggonan kita,” protes salah sawijining semut.
Kabeh semut setuju.
“Ah! Kepiye yen kita ngobrol kanthi apik karo dheweke? Yen ora bisa, banjur kita nyerang,” ujare ketua koloni semut.
Kabeh semut padha gumun karo mangu-mangu. Kadospundi badanipun ingkang alit-alit saged nglawan gajah-gajah ingkang ageng. Nanging, pimpinan koloni semut bisa ngyakinake jajahane. Koloni semut nggawe rencana kanggo ngalahake kawanan gajah.
Esuke, kawanan gajah padha bali. Kepala koloni semut nyegat, pengin ngomong apik. Sayange, kawanan gajah ora gelem. Akhire, koloni semut nyerang kawanan gajah.
Koloni semut nyerang njerone gajah, kayata batang lan kupinge. Kulit njaba gajah iku atos, nanging kulit batine ora. Nalika semut nyakot kulit njero, kabeh gajah padha lara lan tiba.
Nalika iku, kawanan gajah padha ngerti, sanajan isih cilik, semut ora bisa disepelekake. Buktine, saiki kalah karo semut.

Cerita Fabel Bahasa Jawa Tawon Lan Semut

Ing jaman Nabi Sulaiman, gesang pinten-pinten tawon. salah satunggal ing antawisipun yaiku Pipo. Pipo yaiku anak tawon ingkang sampun dipuntilar pejah ibunipun. Wanci punika ibunipun pejah dicokot kalajengking. Sakmenika piyambakipun gesang piyambak tanpa nduwe sanak kadang. Amargi namung gesang piyambakan, Pipo milih konjuk gesang mengembara. Ngantos akhiripun piyambakipun dugi ing gurun ingkang wiyar. Ing madya gurun punika Pipo rumaos ngelak uga luwe.
“aku kudu enggal golek pangan uga banyu, nanging aku kudu golek ana ing ngendi?” batin Pipo.
Singkat cerita, Pipo banjur pados tedhan uga toya. Saksampune cekap dangu mabur, saking doh-dohan Pipo ningali toya uga tedhan. Nanging saksampune nyelak, jebulna ingkang dipunningalipun namung hamparan wedi ingkang wiyar. Kanthi kuciwa Pipo banjur mabur maneh kangge pados toya. Mboten dangu lajeng piyambakipun kepanggih kaliyan semut ingkang saweg kasisahan mbekta tiganipun. Pipo banjur nyelaki semut punika.
“Heei, semut. sinten nami sampeyan?”
“nami kula Kriwil. nami sampeyan sinten?” jawab semut.
“kula Pipo. sampeyan kersa dados kanca kula?” Kriwil banjur manggut-manggut.
“menawi mekaten mangga kita sedaya madosi toya uga tedhan sareng-sareng?” Kriwil banjur wangsulan kanthi manggut-manggut maneh.
Piyambake sedaya banjur kesah konjuk madosi tedhan. Saksampune dangu ngubengi gurun, piyambake sedaya nemu setunggal toya ingkang katon resik uga segar. Ing samping toya punika enten wit kurma ingkang kathah woh-e kanthi rasa legi. Kriwil lan Pipo bingah sanget. Piyambake sedaya enggal ngunjuk uga nedha sapuasipun.
Saksampune piyambake sedaya tuwuk, piyambake sedaya enggal madosi panggenan kagem tilem. Kalih dinten lajeng piyambake sedaya nemu panggen kagem tilem ingkang miturut piyambake sedaya tepat. Yaiku ing setunggal panggenan wiyar kang ana wit-witan. Piyambake sedaya mboten badhe luwe ugo ngelak amargi ing pinggir panggenan punika enten kathah wit buah-buahan uga setunggal toya ingkang resik sanget. Kriwil lan Pipo gesang kaliyan rukun. Tambah dinten paseduluran piyambake sedaya tambah sae. Piyambake sedaya banjur gesang kaliyan aman, tentrem uga bagya mulya.

Cerita Fabel Bahasa Jawa Kancil Dan Baya

Ana ing sawijining dina, kancil mlaku-mlaku ana ing pinggir kali. Dheweke lagi susah mergane wetenge krasa luwe. Wis wiwit wingi kancil ora kelebon panganan babar pisan. Lho kok bisa kancil ora mangan wiwit wingi? Critane kaya ngene iki. Desane kancil saiki lagi ana pagebluk. Timun-timun sing ditanduri pak tani padha cmati gabug. Kumangka ngerti dhewe ta, timun kuwi rak panganane kancil to. Wong sak desa uga padha gumun, kok bisa tanduran timune padha mati gabug senajan ora ungsum ketiga. Udan tetep mudhun seka langit. Kali pinggir desa yo ora asat, malah luwih akeh seka adate.
“Wadhuh, bisa mati luwe nek ngene iki terus”, ugeme kancil karo ngelus elus wetenge sing katon cilik merga ora ana isine. “Woh-wohan semene akehe kok yo ming timun thok sing gabug. Sial.. jan tenan siale”, batine kancil saya mangkel atine.
Pas mlaku ana ing cedhak wit randhu sing nggo tetenger desa kuwi kancil ketemu karo kelinci. Kelincine katon bagas waras nandhakake dheweke war` eg. “Lho, Cil, ana apa kowe kok katon lemes”, kelinci ngaruh-aruhi kancil. “Apa durung mangan kowe Cil”, kelinci nerusake takon. Kancil sing nyauri karo rada nesu, “ Wis ketok lemes kaya ngene kok malah ditakoni wis mangan apa durung. Ngece kowe!!”. Kelinci kaget. Dheweke ora ngira yen jawabane kancil malah dadi nesu. Kelinci tetep sabar. “Iki mesthi ana apa-apa”, batine kelinci. “Aku njaluk ngapura ya Cil, yen aku ana salah. Aku ora ngerti nek kowe saiki lagi ana masalah. Mbok crita karo aku, sapa ngerti aku bisa nulungi”, kelinci ngomong alus karo nyedhaki kancil.
“Oooohhh dadi ngono to critane”, kelinci lagi ngerti masalahe kancil sak wise dicritani kahanane. “Eh, ngerti opo ora, desa sebrang kali kae saiki lagi panen timun. Aku ngerti dhewe pas pak tani nyabrang numpak prau. Pak tani nyangking timun gedhe-gedhe tur katon seger-seger”, kelinci nerangake apa sing bar didelok. “Tur ijo-ijo meling-meling”, kelinci nambahi ujare. Krungu critane kelinci kancil dadi kemecer. Wetenge dadi saya muni kemrucuk. Idune dadi ngeces. “Timune gedhe tur seger-seger?”, ujar kancil. “Ya wis aku tak mara rana…!”, kancil mlayu nggenjrit karo mbengok nganti lali ora pamitan karo kelinci.
Kancil meneng. Ngadeg kaya patung. Ora obah babar pisan sak tekane pinggir kali ana ing pinggir desa. Dheweke nganti lali yen kali bates desa iki kali gedhe sing akeh bayane. Saking luwene critane kelinci ora dipikir akeh. Saiki dheweke saya bingung. Arep nyegur kali mesthi dicokot baya. Tur dhasare kancil ora isa nglangi. Arep melu prahu mesthi ora entuk mergane kancil wis kondhang tukang nyolongi timune pak tani. Arep liwat kerteg gedhe kudu mlaku ndhisik telung dina telung wengi. Kancil saya bingung. Munine weteng saya sero. “Krucuk… krucuk… krucuk….”. Ora let suwe mripate abang mbranang mbrebes mili. Iluhe netes. Nangis. Ora sadhar, merga disurung karo kahanan wetenge, kancil mlaku maju. Sikile mlebu kali sithik mbaka sithik.
“Whoooooaaaaahhhh”. Dumadakan baya gedhe wis ana ing ngarep kancil. Tangane wis nyekeli sikile kancil. “Wis, Cil. Saiki kowe wis ora isa ucul seka aku. Aku arep nguntal awakmu. Ha ha ha ha ha…”. Baya gedhe mau wis arep nyaplok awake kancil sing katon kuru mau. Kancil ndredheg, meh semaput. Ning dhasar kancil, nek kepepet kaya ngene iki malah pikirane bisa mletik.
“Sabar… sabar… sabar….pak baya… sabar”. Kancil wiwit muter mikire. “Aku iki jan jane diutus karo Kanjeng Nabi Sulaiman. Kanjeng nabi arep maringi rejeki marang kaum baya kabeh. Lha aku terus diutus kon kudu ngetung ana pira baya sing ana neng kali iki”, kancil crita karo ngatur ambegan ben ora ketok ndredheg arep diuntal baya. Sak durunge baya mikir dawa kancil nerusake critane. “Ning ndilalahe mripatku wingi lara ora isa ndeleng meneh. Delengen mripatku iki. Abang mbranang tur mbrebes mili banyune. Iki merga mripatku lara. Aku ora bisa ndelok kowe kabeh, dadine aku ora isa ngetung siji siji kowe karo kancamu”. Kancil saya kendel omonge merga krasa sikile baya saya kendo olehe nggoceki.
“Lha terus piye…..”, baya-baya padha mbengok bareng bareng. Kancil saya seneng terus ngandhani carane. “Kowe kabeh saiki baris jejer jejer seka pingir kali iki tekan pinggir kali kana. Aku terus ngetungi siji-siji karo mlumpat gegermu. Ben aku ora lali olehe ngetung, pas aku ngidak gegermu sing diidak kudu ngitung dhewe urut.”
Bar dikandhani carane, baya-baya sing wis ngumpul mau padha bubar terus nata dhewe dhewe kathi urut. Kahanan katon rame banget. Kancil ethok ethok ora ndelok. Kancil meneng men diarani wuta tenan karo baya-baya. Sakwise baya nata kanti urut, baya sing nang pingir dhewe ngundang kancil. “Kancil, iki wis rampung. Cepet ulek diitung, aku selak kepingin hadiahe seka Kanjeng Nabi Sulaiman.”. Mega diceluk, kancil miwiti ngancik geger baya siji mbaka siji. Pas gegere dipidak, baya ngitung karo mbengok. “Siji”, “Loro”. “Telu”. Lan sakteruse nganti tekan pinggir kali sabrange. Ana telun puluh sanga cacahe.
Mbasan wis tekan pinggir kali, kancil mlayu mbradhat sipat kuping ninggalake baya sing isih jejer ngenteni. Akhire baya lagi sadhar yen wis diapusi kancil. Kancil saiki kewaregen timun.

Cerita Fabel Bahasa Jawa Kancil Lan Monyet

Ing sawijine dina ing rimba, ana akeh jenise kewan sing urip tentrem lan akur siji lan sijine. Kabeh kewan nduweni keuripan lah lakune dewe-dewe. Nanging ana siji kewan sing anane gawe drusila lan paling licik, arane Kancil. Kelicikane utek lan pintere ngomong nipu kanca batir. Kancil wis dikenal kaya dene kewan sing duweni sayuto tipu daya. Nah iki sing dadi sasarane Monyet.
Ing sawijining dina, ana Monyet lagi penekan ing ngisor wit pring. Singsot, ndendang karo ngrasani roti. Kancil teka, weruh Monyet sing agi asik karo rotine. Utek licike muncul pingin jukut roti kang tangane Monyet.
“Nyet..Nyet..,” undnag Kancil marang Monyet.
Monyet maringi Kancil, “Ana apa Cil? Keo ngundang aku?,” takon Monyet.
Kancil : “Nyet.. aku wei setitik rotine, setitik baen aja akeh-akeh,” jaluke Kancil
Monyet : “Iya.. aku kan apikan, kiye separoan karo aku,”
Kancil : “Suwun ya Nyet… koe mancen apikan, nanging aku baen sing maro,” jaluke Kancil.
Monyet aweh roti nggo diparo maring Kancil ora nduweni rasa curiga karo Kancil. “Kiye… koe paro sing adil,” penjalukane Monyet karo aweh rotine marang kancil.
Kancil maro rotine karo utek licike, siji gede siji cilik, nanging Monyet ora ngerti. Sawise diparo Kancil aweh bagean sing cilik maring Monyet, bagean sing gede dicekel dewek.
“Cil… nang ngapa ka gede gone ko?,” takon Monyet.
Kancil : “Mrene gawa mrene, tak gawe pada.,” banjur Kacil mangan setitik rotine sing gecel dewek, “Iki wis pada,” Kancil aweh rotine meng Monyet.
Monyet : “urung Cil!! kue esih gede gone aku,”
Kancil njiot roti sing nang tangane Monyet, banjur dipangan setitik, kaya kue seteruse kanti rotine entek dipangan Kancil. hihihihi
Ahire Kancil mangan rotine kabeh, Monyet ulih kesuh karo Kancil wong Monyet sing duweni roti malah ora tampa. Mancen Kancil licik ora patut ditiru, urip nang masyarakat kue kudu brayan urip lan sinambi rewang siji lan siji liane. Urip bakal rukun ora kaya jaman saiki urip pada karepe dewe-dewe.

Cerita Fabel Bahasa Jawa Kelinci Lan Bulus

Ing alas, ana Kelinci misuwur bisa mbukak cepet banget. Panjenenganipun julukan runner paling cepet ing alas, malah kabeh kewan uga ngakeni iku. Nanging sayangé, duwe Fame ing Kelinci ndadekake wong dadi gumunggung lan amba tumuju. Panjenenganipun tansah umuk kemampuan ing ngarep saben kewan ing sasi wong. Panjenenganipun tansah mlayu cepet, supaya lebu miber watara lan digawe kewan ing laluinya bakal mati.
Ing sawijining dina, ana klompok kéwan sing padha imbal. Padha joked lan sambungan crita bab crita lucu padha wis tau ngalami. Kéwan padha penyu, snails, lan uga Snail. Nanging tengah Dagelan kelangan-kelangan, dumadakan Kelinci teka lan mbukak cepet. Bledug Course kloter ndadekake trio iki watuk.
“Hi Kelinci .. kita ngerti sing bisa mbukak cepet, nanging yen sampeyan bisa uga appreciate kanca watara sampeyan?”. Matur penyu karo gangguan. Ngorong marang pangandikane tortoise, Truwelu mandegake lan nyedhaki wong-wong mau. “Sapa ngapa? Apa aku kudu ngrungokake tembung saka komunitas kewan alon kaya sampeyan? Sampeyan kudu wis cemburu amarga sampeyan ora bisa mbukak minangka cepet kaya aku iki, lan mung bisa penjilat alon adoh. Hahahaha ..”. Tinimbang moyoki Kelinci tembung.
Krungu taunts Kelinci, tortoise dadi ngamuk. Durung nampa sing piyambakipun lan kolega ing dilecehke supaya. Sampeyan ora njaluk Kelinci rumangsa .. Yen kowe wani, ayo kang lomba. Aku manawa aku bisa kanggo ngalahake sampeyan .. “. Tantangan penyu. Hearing sing tantangan, Kelinci ngguyu karo sikap ngina.” Sampeyan? Ngalahake kula? hahahaha .. Sampeyan durung turu, nanging wis delirious. Dhasar penyu bodho .. Wah, supaya njaga jeneng apik amarga impudence Panjenengan, akau’ll menehi wulangan ing meaning kamenangan lan kacepetan. “Wangsulane Kelinci.
Pungkasanipun, padha mutusaké kanggo lomba. Snails njabat minangka hakim ing baris wiwitan, nalika snails padha ing baris Rampung kanggo ngawasi sing pisanan. Lan lomba iki diwiwiti. Kelinci gampang mimpin lomba, mlaku adoh ahead saka tortoise alon crawling. Iki ndadekake ngguyu Kelinci malah ngina, nanging tortoise tetep nyoba lan ora bakal nyerah. Dheweke isih mlayu karo kabeh kang, ketjobo kanggo marga saka awake lan kanca-kancané.
Mirsani ono bulus, njedhul maksud kepengin weruh ing ati Kelinci. Bener, kurang sawetara langkah adoh Kelinci wis ngrambah ing baris Rampung. Nanging kepengin dipoyoki tortoise luwih saka iku, banjur mutusaké kanggo ngaso ing sangisore wit cedhak baris Rampung. Lan nalika tortoise wis urip sawetara langkah adoh saka garis Rampung, bakal cepet sadurungé iku. Mesthi iku mesthi bakal nggawe penyu ora kentekan niat menyang lan bisa taunting wong ing ora.
Ing kadohan, tortoise isih nyoba kanggo mbukak liwat mundur. Ngetokake profusely, nanging iya ora memperdulikanya. Apa maneh nalika kadohan Dèkné weruh Kelinci sing ngaso ing sangisore wit minangka yen taunting wong, nggawe penyu njupuk bungah lan tansah mbudidaya. Penyu Kangge, kelinci wis nunggu ing wit-witan dadi banget bosen. Amarga langkah penyu sing cukup alon, iku njupuk wektu dawa kanggo penyu teka ing baris Rampung.
“Ah .. supaya ngantuk .. Luwih aku turu kanggo nalika ngenteni penyu teka kene. Denagn mindhah supaya alon, njupuk wektu dawa kanggo wong kanggo nyekel kula.” Ngandika Kelinci lan banjur ambruk asleep. Nanging online wonten ing wit cantik kelangan ing ditambahaké karo breeze ndamu lanang cantik seger, digawe Kelinci cukup soundly asleep. Malah panjenengané ora weruh nalika Turtle malmpah kepungkur. Nalika dheweke tangi munggah, iku kasep. Penyu wis menapakan langkah terahirnya tengen ing baris Rampung supaya Kelinci ora bisa ndhisiki iku. Pungkasanipun, Kelinci arrogant dikalahaké déning tortoise.

Dongeng Fabel Bahasa Jawa Kancil Dadi Raja

Sawijining dina, nalika Kancil sing golek ngombe ing kali dumadakan krungu suara tangisan. Kancil banjur goleki saka ngendi arah swara tangisan iku. Dheweke kaget, sawise weruh singa gedhe banget siap kanggo mongso kelinci sing pada keweden banget. Senadyan kancil ugo wedi, nanging supaya para kelinci pada slamet saka Singo banjur kancil njedul saka panggonane. Karo udara saka gabungan-normal, deweke nggolek nyedhaki marang singa lan Kelinci.
Karo gaya kaya ora ngerti apa kedaden, Kancil nyalami “Wow .. iki muter apa / misale jek macem. Apa ngirim aku bukak? “. Takon marang Kelinci. Weruh rawuh Kancil sing dumadakan, singa banjur kaget lan ngomong “dasar kancil bodho. Ora ngerteni yen aku lagi luwe. Saiki koe sik bakal tak pangan”. Ngandika singa. Karo nggaya Kancil nanggapi “ora .. kok dadi wedi? Pancen, napa aku kudu wedi? Aku sing dipigunakaké marang bebaya? Kabeh aku bisa ngalahake. Kiro-kiro saka baya, macan, malah manungsa uga wis tau tak kalahake. Aku Sang Raja ana hutan iki, opo sampeyan ngerti? “. Ngandika Kancil. Singa kaget krungu jawaban saka Kancil. Njedhul penasaran ana atiné kanggo mbuktekake saka omongane Kancil. “Apa bener?” Pitakone Singa.
“Yen kowe ora pracaya, kowé bisa takon siji saka penasehatku .. dheweke dari penasihat ku kang tak percaya “. Mangsuli Kancil maneh. “Sopo kui? Ngendi aku bisa takon penasehat sing tok omongke kui”. Kancil banjur njawab. “Wow .. iki sampeyan ora ngerti utawa wis gagah ora ngerti? Sing genggem, dheweke penasehat dipercaya kula. Yen nganti ana apa-apa karo aku, banjur aku bakal ora cilaka ora bakal ngapura dheweke “. Mangsuli Kancil karo dipikir saka sok galak. Singa wiwit ing dijamin, mamang, dheweke wiwit kena pengaruh apa sing dicritake Kancil. Apa liyane, singa ora kalebu kewan anyar ing ngalas iku. Supaya dheweke ora ngerti tengen bab kabeh kang ana ing ngalas. “Apa iki tenan ngandika sethitik kewan? Apa rajamu? Lan apa crita iku kabeh bener? “. Takon singa marang Kelinci.
Sadhar yèn Kancil mung crita kanggo ngapusi, banjur kelinci ngetutake strategi Kancil. “Ya .. tengen .. iku raja ngalas iki. Naté ngalahake akeh kewan luwih saka sampeyan, malah mangan dheweke sik pada nglawan.. dheweke dikenal lan di ajeni ing ngalas iki. Yen koe ora pracaya, kowé bisa takon ing kéwan liyané ing ngalas iki “. ngandika Kelinci. Krungu jawaban kui, jantung singa wedi sethitik. Banjur wiwit mangu .. nanging pangertèn saka singa minangka tansah mbudidaya kandel. “Halah .. aku ora bisa pracaya .. yen kabeh sampeyan ngomong iku bener, ing ngendi iku iso mbukteke?”. Takon singa marang Kancil. Nanging Kancil akeh akale, wektu iki sawijining posisi minangka Kancil dadi raja hutan ndadekake ngirim katon kuoso. Supaya kang upaya kanggo tetep kalem ing pasuryan saka singa.
“Koe arep njaluk bukti? sawetara dina kepungkur, aku uga wis ngalahake akeh singa kaya sampeyan amarga kemaki ana hutan iki. Aku isih tetep sirahe ing bolongan ing pinggiran kali minangka mbukteke kanggo kéwan liya sing pada gawe kekacoan ing ngalas. Yen sampeyan pengin bukti, sampeyan bisa teka karo aku. Nanging yen munggah kana aja nganti getuni, amarga kabeh sing sumurup lan rahasia bakal kulawarga ku .. “. omong Kancil. Nanging sanadyan iku diwiwiti ing dijamin, wedi, bangga iku singa dipeksa wong kanggo pindhah tangan. “Inggih .. sing wedi. Nanging yen dadi metu sing padha nasaraké kula, sampeyan loro bakal cilaka kabeh”. Ngandika singa. Kelinci dadi hawatir sethitik.
Pungkasanipun, Kancil, Kelinci, lan singa mlaku menyang pojok kali ing tengah alas. Padha menyang bolongan ing pinggiran kali, bolongan ana sethitik jero lan peteng. Mung bayangan saka suryo srengenge kang ndadekake banyu cetha banget ing bolongan iku dadi mengilap kaya pangilon. “Nah, saiki sing wis teka .. .. nyedako dhewe singa menyang bolongan kui. Ing bolongan sing wingi aku njaga sirah singa aku kudu mangan. Iku supaya éca, lan aku ora arep mbuwang kesempatan yen ana singa liyane aku bisa kanggo mangan maneh. Ngandika Kancil. Karo raos wiwiti mangu lan wedi, singa iki wani katon menyang bolongan. Wedi kang digawe wong wani kanggo ndeleng cetha. piyambakipun mung nyoba kanggo Ndeleng piyambak. Nanging carane cingak piyambakipun nalika ngeleng ing bolongan iku pancene sirahe singa ora mlebu. Tanpa nunggu isyarat, singa langsung kesusu adoh ing wedi. Amarga iya ora arep dipangan dening Kancil kaya singa ing bolongan.
Ndelok kedadean kui Kancil lan Kelinci mung bisa ngguyu. padha bisa kanggo wong bodho siasat singa cantik arrogant. Bener, ing bolongan sing ora ana apa-apa nanging cukup banyu langit supaya dadi kaya kaca. Amarga singa mung Ndeleng, dheweke ora sadhar yen sirah singa kang ing bolongan iku bayangane dhewe. Lan sepisan maneh, Kancil wis ngatur kanggo nyimpen tema. Senajan dhèwèké ndalang dadi raja hutan, iku bisa dadi Kancil punika raja nyata. Ora amarga kekuatane, nanging amarga saka gathekan lan tresna ngewangi kewan liya.

Cerita Fabel Bahasa Jawa Semut lan Kepompong

Ana ing salah sawijining alas ingkang rengked, kewan-kewan urip kanthi tentrem. Kewan-kewan iku kayata semut, gajah, macan, manuk, badak, kupu-kupu, lan liya-liyane. Ana ing salah sawijinging dina, ana badai sing gedhe banget. Badai kuwi teka, saengga gawe panik kabeh kewan ing alas mau. Kabeh kewan panik lan mloya-mlayu kanthi keweden kanggo ngindari badai kuwi.
Dina sesuke, srengenge njedul kanthi sumorot kang gawe anget lan manuk-manuk padha ngoceh kang gawe endah dirungoke. Nanging opo kang kadadeyan? Akeh wit-witan ing alas mau padha rubuh kang nggawe alas mau dadi alas kang ora rupa wujude.
Ana kepompong kang lagi nangis lan sedih merga wit-witan padha rubuh. “huu..huuu…kita dhewe sedih banget, ana badai lan saiki ora ana papan kanggo ngiyub…huuu…huuu…” tangise kepompong karo nggrenyem werna-werna.
Seka ngisor lemah, ana semut nongol lan kanthi dumeh dheweke ngomong, “hai kepompong, delenga aku, aku slamet seka badai wingi kae, ora kaya kowe kang ana ing ndhuwur lemah, deleng awakmu, kowe mung bisa nempel neng wit sing rubuh lan ora bisa slamet seka badai.” Omonge semut kang dumeh banget.
Semut saya dumeh lan terus ngomong kaya kuwi mau marang kabeh kewan sing ana ing alas , nganti tekan salah sawijining dina semut mlaku ana ing ndhuwur endut (lumpur hidup). Semot ora ngerti nek dheweke mlaku ana ing nduwur endut kang bisa nelen lan narik dheweke mlebu ing njero lempung.
“tulunggg….tuluuuuuung…..aku kejebak nang nduwur endut…..tuuullluuungg,” semut njaluk tulung. “kayane kowe lagi kesusahan yo, semut?” semut ndeleng ndhuwur lan nggoleti asal suwara mau, lan jebul suwara mau asale saka Kupu-kupu sing lagi mabut ana ing nduwur endut mau.
“Sapa kowe?”pitakone semut kang lagi bingung. “aku iki kepompong sing wektu kae dieloke kowe.” Jawabe si Kupu-kupu. Semut ngrasa isin banget lan njaluk tulung Kupu-kupu nulung dheweke seka endut. “ Tulungi aku Kupu-kupu, aku njaluk ngapura wektu kae aku wis dumeh megra bisa slamet seka badai mung jalaran umpetan nang ngisor lemah.” Si Kupu-kupu ahire nulung Semut, saengga Semut slamet lan Semut janji, dheweke ora arep ngeloke kabeh mahkluk gaweane Gusti Allah kang ana ing njero alas.
Nah, piwulang kang bisa dijupuk seka dongeng ing nduwur yaiku, dhewek kudu ngormati lan ngasihi kabeh mahkluk gaweane Gusti Alloh. Intine kabeh mahkluk gaweane Gusti Alloh kudu dikasihi lan ora kena ngeloke mahkluk liyane.

DOWNLOAD DI SINI